Η πιο free εφημερίδα ελληνικού φαγητού!

Παρότι έπρεπε να μαγειρέψουμε από την καρμπονάρα του εργένη μέχρι την πίτα με σπανάκι, ελιές, γαύρο και σουσάμι, παρότι ναι μεν πρώτα τρώμε κι ύστερα γράφουμε, χρειάστηκε όμως να γράψουμε στα γόνατα, γιατί αν και τρώγαμε πολλές μέρες δεν ήταν φαίνεται αρκετές για να μας προλάβουν τα νέα μας γραφεία

παρότι τρέχαμε αχάραγο για εκτύπωση στο Κρυονέρι το μοναδικό εικοσιτετράωρο που χιόνισε στην Αττική, τη μοναδική χρονιά που δεν έκανε καν χειμώνα στην Ελλάδα

παρότι είχαμε τεύχη, αλλά δεν είχαμε αποθήκες, βρήκαμε αποθήκες, αλλά δεν είχαμε σταντ, πήραμε σταντ, αλλά μας έλειπαν τα αυτοκόλλητα logos, φτιάξαμε αυτοκόλλητα logos, αλλά απουσίαζε το εναλλακτικό δίκτυο διανομής, λύσαμε και το θέμα του εναλλακτικού δικτύου, αλλά στο μεταξύ μας είχαν τελειώσει τα τεύχη

παρότι σας δώσαμε τηλέφωνα, φαξ και μέιλ πριν λειτουργήσουν τα τηλέφωνα, φαξ και μέιλ μας (για όσους δεν πτοήθηκαν, τώρα δουλεύουν όλα)

παρότι ρίχνοντας το ξενύχτι της ζωής μας, ρισκάραμε να μη μας αναγνωρίζουν τα παιδιά μας, να μας χωρίσουν οι γκόμενοί μας, να μας αποκληρώσουν οι συγγενείς μας και γενικά να βρούμε ένα ξημέρωμα την πόρτα κλειδωμένη και τα ρούχα μας στο πεζοδρόμιο

παρότι κάναμε μερικούς ορκισμένους εχθρούς (αλλά τι να λέμε τώρα με 70.000 νέους φίλους στο τραπέζι μας) παρότι δε μου ’βαλαν το εξώφυλλο που μου άρεσε (ήταν –λέει– πολύ dark)

και παρότι είναι πολύ ψωνίστικο, I know, να μιλάς για τον εαυτό σου… …προσωπικά αυτό το μήνα –ελπίζω να με καταλαβαίνετε– μάτια για άλλο τίποτα δεν έχω παρά μόνο για την πιο foodie και την πιο free εφημερίδα ελληνικού φαγητού που γνώρισαν ποτέ οι δρόμοι αυτής της πόλης: iCookGreek δαγκωτό, λοιπόν, και μαζί με αυτό ψηφίζω και όλους τους ανθρώπους που το δημιούργησαν. Γιατί ο μηχανισμός του μπορεί να μην είναι το δυνατό του σημείο (ακόμη), αλλά το ίδιο είναι για μένα η μόνη εφημερίδα to die for που γνώρισα στη ζωή μου.