Λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι του τέλους για το 2011 και… ανάψουν οι κάμερες για το 2012, διαλέγουμε μία προς μία τις αγαπημένες μας κινηματογραφικές συνταγές από το χρόνο που φεύγει. O τελευταίος να κλείσει τα φώτα!
Λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι του τέλους για το 2011 και… ανάψουν οι κάμερες για το 2012, διαλέγουμε μία προς μία τις αγαπημένες μας κινηματογραφικές συνταγές από το χρόνο που φεύγει. O τελευταίος να κλείσει τα φώτα!
The Artist 
Chef: Michel Hazanavicius
Yλικά: Έρωτας για το σινεμά, πάθος, όραμα, μεράκι , νοσταλγία, ρομα ντισμός και ασταμάτητη μουσική από τα 50s.
Συνταγή: Χρησιμοποιώντας σκεύη και εργαλεία από τη δεκαετία του ’50, ανακατεύουμε τα υλικά χωρίς την προσθήκη χρωματικών ουσιών. Η ασπρόμαυρη όψη δεν μας ανησυχεί. Τα δυνατά στοιχεία της συνταγής μας είναι οι ερμηνείες, το σενάριο και η μουσική, που στο τέλος αναδεικνύουν το ασπρόμαυρο θέμα, προσφέροντας ένα αξέχαστο θέαμα.
Αποτέλεσμα: Η καλύτερη ταινία της χρονιάς κάνει τα τρισδιάστατα blockbuster να μοιάζουν με φτηνό junk food, υπενθυμίζοντας πως για ένα εξαίσιο κινηματογραφικό πιάτο δεν χρειάζεσαι σύγχρονα μέσα και μεθόδους. Η αγάπη για τον κινηματογράφο αρκεί και μένει ανεξίτηλη στο χρόνο.
Tο Γάλα Chef: Γιώργος Σιούγας
Υλικά: Αρχικά, μη σας μπερδεύει ο τίτλος, η συνταγή δεν χρειάζεται γάλα. Χρειάζεται ευαισθησία, μοντέρνες κινηματογραφικές τεχνικές, εξαιρετικές ερμηνείες, τόλμη, άποψη και γερά στομάχια.
Συνταγή: Έχοντας σαν βάση τη θεατρική συνταγή που τόσο αγαπήθηκε από το ελληνικό κοινό, ο chef ανακατεύει με μαεστρία τα υλικά, αποφεύγει την εύκολη λύση του φτηνού μελοδραματισμού, τολμά και προσθέτει διακριτικές δόσεις χιούμορ, ενώ παράλληλα επιτυγχάνει την ιδανική γευστική ισορροπία μεταξύ φαντασίας και ρεαλισμού.
Αποτέλεσμα: Μια από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων, που σίγουρα αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία, μετά από την απογοητευτική της πορεία στις αίθουσες.
The Skin I Live In Chef: Pedro Almodόvar
Υλικά: Νουάρ ατμόσφαιρα, μυστήριο, τρόμος, διαστροφή, μελόδραμα, στυλιζάρισμα, επιστημονική φαντασία.
Συνταγή: Μπορεί τα υλικά να μη θυμίζουν σε πρώτη ματιά παλιότερες κινηματογραφικές συνταγές του αγαπημένου στην Ελλάδα Ισπανού δημιουργού, στην ουσία όμως το πιο πρόσφατο πιάτο του εκκεντρικού σκηνοθέτη προσεγγίζει με τρόπο διαφορετικό όλα τα θέματα που κατά καιρούς έχουν απασχολήσει την φιλμογραφία του. Η εκδίκηση, η μητρική αφοσίωση, η ηδονοβλεπτική προσέγγιση των χαρακτήρων του, το σεξ, το πάθος και οι εμμονές, όλα είναι εδώ, απλά αυτή τη φορά μαγειρεύονται με χιτσκοκικό τρόπο. Αποτέλεσμα: Ίσως η πιο ώριμη σκηνοθετική δουλειά του Almodovar, ένα συναρπαστικό, μοντέρνο και σκοτεινό δράμα που δε φοβάται να φτάσει στα άκρα προκειμένου να πει αυτά που θέλει.
Drive Chef: Nicolas Winding Refn
Yλικά: Ryan Gosling, coolness, δραματικές σιωπές, εκρήξεις βίας, 80s ατμόσφαιρα, soundtrack-εμμονή, αστραφτερό Los Angeles και ένα love story.
Συνταγή: Ο chef αφήνει τον ολιγομίλητο πρωταγωνιστή να περιφέρεται στο γοητευτικό και μυστηριώδες LA, αυτός ερωτεύεται τη λάθος γυναίκα και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Για την ακρίβεια, μια από τις πιο στιλάτες, υπνωτιστικές, έντονες και συγκλονιστικές ιστορίες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στο σινεμά.
Αποτέλεσμα: Μπορεί ο τίτλος και το trailer να παραπέμπουν σε ένα «ανεξάρτητο Fast and Furious», στην πραγματικότητα όμως αυτό το κινηματογραφικό διαμαντάκι δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα συναρπαστικό και απέριττο action movie υψηλής αισθητικής για σκεπτόμενους θεατές.
Another Earth
Chef: Mike Cahill
Yλικά: Sci-fi επιρροές, φιλοσοφικές ανησυχίες, δραματικοί τόνοι, μυστηριώδης ατμόσφαιρα, πολλά διλήμματα και ακόμα περισσότερες αφορμές για συζήτηση.
Συνταγή: Παίρνουμε τη βασική ηρωίδα και την εμπλέκουμε σε ένα τραγικό αυτοκινητικό δυστύχημα, εξαιτίας του οποίου δύο άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους. Όλα αυτά, την ίδια στιγμή που ο κόσμος έρχεται αντιμέτωπος με μια συγκλονιστική ανακάλυψη: την ύπαρξη μιας δεύτερης Γης. Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό; Μια δεύτερη ευκαιρία για εξιλέωση; Μια καινούρια αρχή; Ή μήπως η μοίρα όλων των ανθρώπων είναι προδιαγραμμένη; Αυτά και άλλα πολλά, σε ένα δυστοπικό παραμύθι εσωτερικής αναζήτησης και συγχώρεσης που αξίζει την προσοχή σας.
Αποτέλεσμα: Η πρώτη ταινία του Mike Cahill συζητήθηκε πολύ στα blogs φέτος, ενώ απέσπασε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ του Σάντανς. Μια δραματική συνταγή μαγειρεμένη με sci-fi μέθοδο (ή το αντίθετο), το «Another Earth» δυστυχώς δεν έχει κινηματογραφική διανομή στη χώρα μας, αλλά αναμένεται να κυκλοφορήσει σε DVD στις αρχές του 2012. Αναζητήστε το.
50/50 Chef: Jonathan Levine
Yλικά: Τα υλικά του 50/50 είναι πάνω κάτω τα ίδια που χρησιμοποιούνται σε όλες τις μοντέρνες bro-medies (chick-flicks για άντρες), δηλαδή: Μια αμερικανική κωμόπολη στο background, ένας ευαίσθητος και cool πρωταγωνιστής που δεν έχει πολλή τύχη στις γυναίκες, ο γυναικάς και κάπως κάφρος φίλος του, indie rock μουσική στο soundtrack, έξυπνες ατάκες, ξεκαρδιστικοί διάλογοι κ.λπ. Τίποτα δεν θα διαφοροποιούσε το 50/50 από τις υπόλοιπες ταινίες του είδους, αν ο πρωταγωνιστής στα 15 πρώτα λεπτά της ταινίας δεν μάθαινε πως πάσχει από μια σπανιότατη μορφή καρκίνου με πιθανότητες επιβίωσης 50%… Συνταγή-αποτέλεσμα: Ο chef διαχειρίζεται τα υλικά του με αριστοτεχνικό τρόπο, γνωρίζοντας πως το θέμα που πραγματεύεται, αν δεν μαγειρευτεί σωστά, προκαλεί άνετα τροφική δηλητηρίαση. Παρ’ όλ’ αυτά, καταφέρνει με έναν σχεδόν πρωτοφανή τρόπο να τσιγαρίσει τα βαριά συστατικά του cancer drama με χιούμορ, ανθρωπιά και αισιοδοξία, παραδίδοντας μια από τις πιο εμπνευσμένες κωμωδίες της χρονιάς, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο μίζερο κλίμα της περιόδου που μετατρέπει οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει να γελάσεις σε διέξοδο ή αν φέτος βγήκαν όντως καλές κωμωδίες, αλλά είναι μάλλον η πρώτη φορά που 4 από τις αγαπημένες μου ταινίες της σεζόν προέρχονται από το Χόλιγουντ και ανήκουν στο συγκεκριμένο είδος. Πρώτο και καλύτερο το «Crazy Stupid Love» που, πέρα από πρωτοκλασάτο καστ (Steve Carell, Ryan Gosling and Julianne Moore, Εmma Stone), αποτελεί μια ανανεωτική πνοή στην έννοια της ρομαντικής κωμωδίας. Ακολουθεί το «Bridesmaids», που όχι απλά είναι η γυναικεία απάντηση στο «Hangover» αλλά σε σημεία το ξεπερνάει. Τρίτο είναι το «Hοrrible Bosses», με το οποίο ταυτίζεσαι για ευνόητους λόγους και τέλος το «30 Μinute or Less» από το σκηνοθέτη του εξίσου αγαπημένου «Ζombieland», που αποτελεί την πιο σπιντάτη, ακομπλεξάριστη και καταιγιστική κωμική περιπέτεια της χρονιάς.
