Ποιος (δεν) φοβάται…την όμορφη, έξυπνη, σύζυγο, μητέρα, ετών 39, πολυάσχολο στέλεχος που… μόλις απολύθηκε;
Ποιος (δεν) φοβάται…την όμορφη, έξυπνη, σύζυγο, μητέρα, ετών 39, πολυάσχολο στέλεχος που… μόλις απολύθηκε;
Καλές οι διακοπές, ομορφότατο το καλοκαίρι, αλλά η 11η Σεπτεμβρίου είναι η ωραιότερη ημέρα του χρόνου. Και πριν με κατηγορήσετε για αντιαμερικανισμό κ.λπ. κ.λπ., διευκρινίζω ότι είμαι μάνα, έχω μια κόρη σχεδόν 11 χρόνων, ένα γιο σχεδόν 17 και κάθε καλοκαίρι με κάνουν σχεδόν για δέσιμο! Συγχωρήστε με οι Αμερικανοί, αλλά εμείς εδώ αυτή τη μέρα τη γιορτάζουμε γιατί ανοίγουν τα σχολεία… ή για να είμαστε ακριβείς: σχεδόν ανοίγουν…
Φέτος βέβαια το χτύπημα ήταν διπλό για τις ΗΠΑ, αφού πήγε σχολείο για πρώτη φορά η κόρη του Τομ Κρουζ και της Κέιτι Χολμς. Μπορεί να είμαστε πολιτικοποιημένοι, αλλά πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι και κατανοούμε την είδηση που απασχόλησε τα media. «Πρώτη μέρα σχολείου της Σούρι Κρουζ, λίγο μετά το διαζύγιο των γονιών της. Πώς πέρασε ο Τομ Κρουζ μακριά της». Αν κρίνω από το δικό μου τον λεβέντη, σας απαντώ εγώ: ΜΙΑ ΧΑΡΑ πέρασε…
Διότι στις δηλώσεις των ανθρωπόμορφων τεράτων «θέλω nintendo – πήρε κι η Μαρία», «να αγοράσω ηλεκτρική κιθάρα ή μήπως ντραμς;», «βαρέθηκα το μπαλέτο, θα κάνω kick boxing», «να ξυρίσω το κεφάλι ή να κάνω μια ουλή πάνω από το φρύδι;», η απάντηση του αρχηγού της οικογένειας στον καναπέ του σαλονιού είναι «δεν ξέρω, ρώτα τη μάνα σου». Και γιατί να ξέρω εγώ; Η Δομή είμαι; (χιούμορ περασμένης δεκαετίας)
Έβλεπα την Καραβάτου να καμαρώνει τη μικρή της κόρη μετά τη βάφτιση κι ήθελα να της πω «ούτε που θα καταλάβεις πότε θα μεγαλώσει, πότε θα γίνει μουλάρα, πότε θα σου πει με καταπιέζεις και πότε θα σου κλείσει το τηλέφωνο κατάμουτρα»… Αν και, μεταξύ μας, με αυτό το όνομα καλά θα σου κάνει. Ακούς εκεί, Αέλια! …από το Παέλια μάλλον! Ευτυχώς δεν τη βάφτισαν Ιζότο. (έχει ένα θέμα η στήλη σήμερα με το χιούμορ ή μου φαίνεται;)
«Πάλι ριζότο θα φάμε σήμερα;». «Σκάσε και φάε. Εσύ θες nintendo, όχι εγώ!» Α πα πα, σαν τη μάνα μου ακούγομαι. Μόνο που τότε το φαΐ ήταν φακές και η σπατάλη ήταν οι Κου-κου-ρου-κου και τα αυτοκόλλητα για το άλμπουμ της Sarah Kay. Περιμένω πότε θα μου ζητήσει και Louis Vuitton για να πάθω εγκεφαλικό. Η κόρη μου εννοώ. Γιατί αν το ζητήσει ο μαντράχαλος, θα πάθει το εγκεφαλικό ο πατέρας του. Και τότε θα μείνει για πάντα στον καναπέ.
Ε! να μην τον κατηγορώ και συνέχεια. Προχθές με περίμενε στην πόρτα κατασυγκινημένος να μου πει «Αγάπη μου, ο γιος μας αποφάσισε με τους φίλους του ότι θα σπουδάσουν στο Harvard – το πιστεύεις;». Όχι βέβαια. Είπα να μην τον πληγώσω, αλλά τον πλήγωσα. Δεν μπορούσα να μην του δείξω το δημοσίευμα: «125 απόφοιτοι του Harvard πήραν πτυχίο αντιγράφοντας. Η διεύθυνση εξετάζει το πρωτόγνωρο αυτό φαινόμενο και το ενδεχόμενο ανάκλησης των τίτλων τους»!
Άμα σε πιάσει στα χέρια του, κακομοίρη μου, ούτε το ξύρισμα θα γλιτώσεις ούτε την ουλή… Βγες λοιπόν από το μπάνιο και βρες τρόπο να τον ηρεμήσεις. Δεν ωφελεί να κάθεσαι τρεις μέρες μέσα στην μπανιέρα. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι, εκτός των υπολοίπων, να σε ξελεπιάσει κιόλας!
Είπα λέπια και θυμήθηκα το δράμα της περασμένης εβδομάδας. Πριν δύο χρόνια οι νονοί της μικρής αγόρασαν ένα ενυδρείο, το οποίο λειτουργούσε όλο αυτό το διάστημα άνευ ψαριών. Κι ενώ θα μπορούσα κάλλιστα να ισχυριστώ ότι επρόκειτο για ένα installation το οποίο καυτηριάζει τη διά της βίας μετανάστευση τροπικών ψαριών από την απεραντοσύνη των ωκεανών στο ενυδρείο των εξήντα λίτρων, δηλώνω ξεδιάντροπα ότι την έπεισα πως δεν προλαβαίνω να αγοράσω ψάρια!
Βεβαίως, εδώ ανακύπτει μείζον πολιτικό θέμα. Διότι δε μπορεί να παραμυθιάζεις ένα παιδάκι ότι δε μπορείς να αγοράσεις δύο ψάρια ενώ είσαι άνεργη και ταυτόχρονα να έχεις απαίτηση όταν μεγαλώσει να έχει κριτική ματιά και να ξέρει να ξεχωρίζει τους προδότες… Αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης στήλης – την οποία ελπίζω να μη διαβάσει πριν πεθάνω!
Ήγγικεν η ώρα λοιπόν και αγοράσαμε για αρχή δύο καθαριστές ή αλλιώς γλύφτες – εξ ου και συναποφασίσαμε να τους ονομάσουμε Πήλιο και Γούση, εκ του προδότη των Σουλιωτών στην Ήπειρο, του διαβόητου Πηλιογούση. Είπα κι εγώ λοιπόν να τα στυλώσω λίγο τα ψαράκια, ειδικά το Γούση που μου φάνηκε κάπως αδύναμος, οπότε έβαλα μια γενναία κουταλιά της σούπας τροφή για το καθένα. Εκ των υστέρων έμαθα ότι αυτή η ποσότητα επαρκεί για να χορτάσουν εβδομήντα ψάρια αυτού του μεγέθους, αλλά ήταν πλέον αργά, καθώς ο Γούσης το άλλο πρωί βρέθηκε στον πάτο «φανερά ευχαριστημένος» όπως έσπευσε να προσθέσει ο μεγάλος γιος, μετατρέποντας το κλάμα τις μικρής σε ιαχή μάχης, παρόμοιας με αυτές του γαλατικού χωριού αλλά χωρίς ψάρια!
Μέχρι να τους χωρίσω έστειλα το στεφάνι μου, που καθόλου δεν ασχολείται με τα του σπιτιού γιατί δουλεύει (προφανώς εμένα) να αγοράσει τον Γούση2 και ό,τι άλλο άχρηστο έχει το pet shop, ως κλασικός άντρας. Ευτυχώς δε δυσκολεύτηκε να βρει αντικαταστάτη. Η χώρα αυτή δεν ξεμένει ποτέ από προδότες…
Και να σκεφτεί κανείς ότι ο πατέρας της Τζούλιαν Γκίλαρντ, της πρωθυπουργού της Αυστραλίας, δώρισε το σώμα του στην επιστήμη προκειμένου να φανεί χρήσιμος στην κοι-νωνία! Ένδειξη ανάγκης να προσφέρουμε μέχρι τέλους… πόσο ταπεινός!
Με αγάπη …Chili Pepper
