Γενικά μιλώντας, ένας οδηγός οδηγεί αυτοκίνητα, ένας αγρότης κάνει τη γη να καρπίσει, ένας οικοδόμος χτίζει σπίτια, ένας δάσκαλος μαθαίνει τα παιδιά γράμματα, ένας υπουργός βάζει φόρους, ένας δημοσιογράφος μας εξηγεί για ποιο λόγο έχει κάθε δίκιο ο υπουργός (που είναι και κολλητός του) να μάς βάζει φόρους. Γενικά μιλώντας, ένας εστιάτορας ετοιμάζει φαγητά και μας τα σερβίρει…
Γενικά μιλώντας, ένας οδηγός οδηγεί αυτοκίνητα, ένας αγρότης κάνει τη γη να καρπίσει, ένας οικοδόμος χτίζει σπίτια, ένας δάσκαλος μαθαίνει τα παιδιά γράμματα, ένας υπουργός βάζει φόρους, ένας δημοσιογράφος μας εξηγεί για ποιο λόγο έχει κάθε δίκιο ο υπουργός (που είναι και κολλητός του) να μάς βάζει φόρους. Γενικά μιλώντας, ένας εστιάτορας ετοιμάζει φαγητά και μας τα σερβίρει…
…Κι όπως ακριβώς δεν μπορείς να λέγεσαι οδηγός αν δεν πιάνεις το τιμόνι και δεν γίνεσαι οικοδόμος αν δεν ανεβαίνεις στις σκαλωσιές, έτσι ακριβώς δεν μπορείς να είσαι εστιάτορας αν δεν φτιάχνεις φαγητά. Η απλή διακίνηση προετοιμασμένης τροφής δεν είναι δουλειά του εστιάτορα, αλλά του κ. Βερόπουλου ή του κ. Σκλαβενίτη ή του κ. Μπάμπη, τέλος πάντων, στη γωνία Επτανήσου και Ταταύλων, δηλαδή των επαγγελματιών εκείνων που βάζουν στις βιτρίνες των καταστημάτων τους την επιγραφή: «Πωλούνται τυποποιημένες τροφές».
Έχοντας λοιπόν τη γενική ιδέα για το χαρακτήρα του επαγγέλματος του εστιάτορα, κι έχοντας ήδη πραγματοποιήσει όλες τις θερμιδοβόρες κολυμβητικές κινήσεις που προλαμβάνουν το αυχενικό, σκεφτήκαμε να κάτσουμε στην ταβέρνα/ψησταριά που ήταν δίπλα στην παραλία που είχε και κανονικές ψάθινες καρέκλες και όχι αυτές τις ταχά μου γκουρμέ-και-ταυτόχρονα-παραδοσιακές-άσπρες-καρέκλες τύπου «το νησί των ανέμων». Επίσης η παραθαλάσσια ψησταριά έφερε την ονομασία «Ο Χρήστος», πράγμα που την έκανε απείρως ελκυστικότερη απ’ ό,τι αν την είχαν ονοματίσει «Εύγευστον» ή «Το τσουκάλι της Βάλιας» (που σηματοδοτούν τη βιομηχανία παραδοσιακών-μεζεδοπωλείων-με-μεράκι, την τελευταία ίσως βαριά βιομηχανία της χώρας).
Α, ρε, Χρήστο, μερακλή! Δυστυχώς όμως, εντέλει ακόμα και το ψαγμένο πουλί πιάνεται από τη μύτη∙ ή μάλλον από τα κριτήρια που χρησιμοποιεί για να αποφύγει (φευ!) την μπακατέλα, την οποία δεν αποφεύγουν ποτέ, όπως ακράδαντα πιστεύει ο αφελής, όλοι οι υπόλοιποι πεινασμένοι παραθεριστές. Οι υπεροπτικές ψευδαισθήσεις μας θρυμματίστηκαν σαν τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, άμα τη αφίξει του καταλόγου. Να καταλάβω το κατεψυγμένο καλαμαράκι δίπλα από τη θάλασσα –πού να μπορέσει το Αιγαίο να τροφοδοτήσεις τόσα εκατομμύρια ουζοκατανύξεις… Άντε να ανεχτώ και την προτηγανησμένη πατάτα –έτσι και αλλιώς δεν την παραγγέλνω γιατί παχαίνει… Αλλά, ρε μερακλή Χρήστο με την παραθαλάσσια ψησταριά, τα κατεψυγμένα σου μπιφτέκια με κατέβαλαν. Πόσος χρόνος και πόσος κόπος χρειάζεται, δηλαδή, για να ζυμώσεις δέκα μπιφτεκάκια και να μας τα ψήσεις στα κάρβουνα; Μπιφτέκια είναι, όχι ζελέ ορτυκιού. Κιμάς, μουσκεμένο ψωμί, κανένα αυγό, αλατοπίπερο, ρίγανη, άντε και λίγο λάδι αν θες να το κάνεις πιο κομπλικιέ. Αν δεν μπαίνεις στον κόπο ούτε να φτιάχνεις μπιφτέκια, τι σκατά εστιατόριο είσαι; Όπως είπαμε και στην αρχή, ο οικοδόμος χτίζει, ο δάσκαλος διδάσκει και ο εστιάτορας φτιάχνει φαγητά. Κατά συνέπεια, ένα εστιατόριο που δεν φτιάχνει φαγητά δεν μπορεί να ονομάζεται εστιατόριο και ο ιδιοκτήτης του δεν μπορεί να ονομάζεται εστιάτορας. Θα μου πεις και πώς να το ονομάσουμε;
Να το βαφτίσουμε «Σερβιρατόριο»; Πιθανότατα είναι κάτι ενδιάμεσο μεταξύ του «πήγα χτες ταβερνάκι» και του «πήρα κάτι κατεψυγμένα από το Βασιλόπουλο γιατί κάθομαι μέχρι αργά στη δουλειά και μετά βαριέμαι να μαγειρέψω». Η εν λόγω ενδιάμεση κατάσταση θα μπορούσε να ονομαστεί «σερβιρατόριο» ή «κατανάλωση τυποποιημένων τροφών με θέα στο απέραντο γαλάζιο». Εστιατόριο όμως με τίποτα. Τελικά φάγαμε ένα λεμονάτο κοτόπουλο τόσο λιτά μαγειρεμένο που θα μπορούσαν να το σερβίρουν και στον Ευαγγελισμό, ένα κοκκινιστό με σάλτσα στρέιτ το περιεχόμενο του τοματοπελτέ, και μια μελιτζανοσαλάτα, κυριολεκτικά του κουτιού (πράγμα που θα συνιστούσε βέβαια μέγα προτέρημα, αν επρόκειτο για ζευγάρι υποδημάτων).
Γυρίσαμε στο δωμάτιο με εκείνη την καταστρεπτική για τις διακοπές κακή διάθεση που προκαλεί ένα άσχημο γεύμα, η οποία μάλιστα όταν συνδυάζεται με αυτό το ταπεινωτικό αίσθημα ότι σε έπιασαν κορόιδο, οδηγεί σε πρώτο χρόνο σε ένα ουρανομήκες σιχτίρισμα για τη (μη χέσω) «ομορφότερη χώρα του κόσμου», και στη συνέχεια σε πολύ μελαγχολικές σκέψεις για τις προοπτικές του ελληνικού τουρισμού, που όπως λέει και η τηλεόραση «γνωρίζει μεγάλες στιγμές». Γιατί η ιστορία με το γίγαντα Χρήστο των κατεψυγμένων μπιφτεκιών δεν είναι κάτι που συμβαίνει μια φορά στις τόσες (σε μια τέτοια περίπτωση δεν θ’ άξιζε καν να καταγραφεί). Παντού σ’ αυτόν τον τόπο, οπουδήποτε μαζεύεται τουρισμός) κάποιοι θα βρεθούν να μας σερβίρουν αρνάκι που μαγειρεύτηκε πριν μέρες για να καταψυχθεί στη συνέχεια και να ζεσταθεί στα μικροκύματα, και το οποίο κόβεται μόνο με μπαλτά∙ κάποιοι θα βρεθούν να μας πασάρουν για φρέσκα, ψαράκια των οποίων τα μάτια είναι τόσο κόκκινα που θα πρέπει να είχαν καπνίσει τόνους χόρτου κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο βυθό∙ κάποιοι θα βρεθούν να μάς ποτίσουν καθαρτικούς ξυδιάδες που «είναι του αγροκτήματός μας» και κάποιοι θα χρεώνουν 150 ευρώ ένα δωμάτιο του οποίου το ψυγείο δεν μπορεί ούτε να δροσίσει το μπουκάλι με το νερό.
Όλο το προηγούμενο διάστημα οι επαγγελματίες του τουρισμού μας είχαν ζαλίσει τον έρωτα με τη ζημιά που κάνουν στον τουρισμό οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις. Μπορεί να ήταν κι έτσι. Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με τη ζημιά που κάνουν στον ελληνικό τουρισμό κάποιες τουριστικές επιχειρήσεις με τον απαράμιλλο συνδυασμό πανάκριβων τιμών και κακής εξυπηρέτησης που προσφέρουν. Χάρη σε αυτές είναι που μπορείς κάλλιστα να τελειώσεις τις διακοπές σου με τη σκέψη: «μωρ’ ας είχα εγώ λεφτά και θα σου ‘λεγα αν θα έμενα Ελλάδα».