Μετά από μια καριέρα στις δημόσιες σχέσεις και στη δημοσιογραφία, η Victoria Hislop ντεμπουτάρισε στα Γράμματα σαν «φαινόμενο» – τουλάχιστον εκδοτικό.

Μετά από μια καριέρα στις δημόσιες σχέσεις και στη δημοσιογραφία, η Victoria Hislop ντεμπουτάρισε στα Γράμματα σαν «φαινόμενο» – τουλάχιστον εκδοτικό. Το πρώτο της μυθιστόρημα, «Το νησί», που κυκλοφόρησε το 2005 έγινε best-seller τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Ηνωμένο Βασίλειο, μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και υπήρξε η «πρώτη ύλη» για μια από τις καλύτερες και πιο επιτυχημένες ελληνικές τηλεοπτικές παραγωγές που έχουν γίνει ποτέ. Στο καινούριο της μυθιστόρημα – το τρίτο- «Το νήμα», που κυκλοφόρησε στα ελληνικά τον περασμένο Οκτώβριο (εκδ. Διόπτρα), η Hislop μεταφέρει τους αναγνώστες της και πάλι στην Ελλάδα – αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη. Αυτή ήταν η αφορμή για να μιλήσει στο iCook Greek, για τα βιβλία, τη ζωή της και αυτή τη χώρα που κάνει την καρδιά της να χτυπάει «πιο γρήγορα»…

Η πρώτη επαφή της Victoria Hislop με την πόλη της Θεσσαλονίκης έγινε όταν η συγγραφέας επισκέφτηκε την πόλη για να μιλήσει στο Πανεπιστήμιο για το πρώτο της βιβλίο, «Το νησί». Σήμερα, η ίδια ομολογεί πως εμπνεύστηκε «Το νήμα» διαβάζοντας για την ανταλλαγή πληθυσμών και αντιλαμβανόμενη την τεράστια επίδραση που είχε αυτή στην Ελλάδα. Στο βιβλίο, μέσα από την προσωπική ιστορία των πρωταγωνιστών, της Κατερίνας Σαράφογλου που ήρθε στη Θεσσαλονίκη από τη Σμύρνη κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής πληθυσμών και ενός από τους νέους της γείτονες, του Δημήτρη Κομνηνού, γιου ενός πλούσιου εμπόρου, η συγγραφέας ξετυλίγει το νήμα της πολυτάραχης ιστορίας της πόλης και των κατοίκων της στον 20ό αιώνα, μέσα από τρεις διαφορετικές γενιές.

Αλήθεια, τι ρόλο παίζει η συγγραφή στη ζωή σας ;
Τι φιλοσοφική ερώτηση… Για μένα η συγγραφή είναι κυρίως μια μορφή προσωπικής έκφρασης. Αν μπορώ να περιγράψω με λόγια αυτό που νιώθω, είναι μια βαθιά ικανοποίηση. Για μένα η συγγραφή είναι περισσότερο μια συναισθηματική παρά διανοητική μορφή άσκησης.

Το τελευταίο σας βιβλίο τιτλοφορείται «Το νήμα». Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο τίτλο;
Ο τίτλος έχει τρεις πτυχές. Όταν διάβαζα αρχικά για τη Θεσσαλονίκη -όπου διαδραματίζεται αυτό το μυθιστόρημα- διάβασα ότι η πόλη υπήρξε το κέντρο ραπτικής στολών του στρατού για τους πολυάριθμους άνδρες που υπηρετούσαν στις αρχές του 20ού αι. Επίσης, ήταν και κέντρο της μόδας. Σε μια περίοδο που τόσοι πολλοί άνδρες είχαν πεθάνει στον πόλεμο εναντίον της Τουρκίας, οι κεντρικοί γυναικείοι χαρακτήρες μου χρειάζονταν έναν τρόπο να επιβιώσουν και να είναι οικονομικά ανεξάρτητες, οπότε το ράψιμο και η υφαντική τούς παρείχαν αυτή τη δυνατότητα. Έτσι, σε ένα πρώτο επίπεδο, το «νήμα» είναι ο τρόπος επιβίωσής τους και η διαδρομή τους προς την ανεξαρτησία – και διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην πλοκή της ιστορίας. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, πιστεύω ότι υπάρχει ένα νήμα που συνδέει τα γεγονότα της ιστορίας, ότι κάθε «επεισόδιο» συνδέεται τόσο με το παρελθόν όσο και με το μέλλον. Νομίζω ότι είναι εύκολο να το δει κανείς αυτό στην ιστορία του 20ού αιώνα στην Ελλάδα, όπου κυριολεκτικά η μια «καταστροφή» φαίνεται πως οδηγούσε σε μια άλλη. Σε ένα τρίτο επίπεδο -που έχει νόημα πολύ περισσότερο μεταφρασμένο στα ελληνικά, παρά στα αγγλικά- είναι το νήμα που γνέθεται, μετριέται και μετά κόβεται από τις τρείς Μοίρες της μυθολογίας. Οπότε το νήμα, σε αυτό το επίπεδο, είναι η μοίρα.

Υπάρχει κάποιος χαρακτήρας, σε αυτό το βιβλίο, που απολαύσατε ιδιαίτερα τη δημιουργία του;
Δεν νομίζω. Ευχαριστήθηκα τη δημιουργία όλων των χαρακτήρων, είτε είναι καλοί, όπως η Ευγενία, είτε με σοβαρά ελαττώματα, όπως ο Κωνσταντίνος Κομνηνός. Ένας από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες είναι ο άνθρωπος στο ταχυδρομείο, τον οποίο βλέπουμε μόνο για μερικές σελίδες – παρ’ όλα αυτά, μου ήταν πολύ συμπαθής και με γοήτευσε. Έχει τη δική του ιστορία, που δεν έχει ειπωθεί.

Με ποιο αίσθημα επιδιώκετε να αφήσετε τους αναγνώστες σας στο φινάλε;
Με το αίσθημα της αισιοδοξίας. Με την αίσθηση ότι σε κάθε τέλος υπάρχει μια αρχή, μια ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.

Το πρώτο σας βραβευμένο μυθιστόρημα, «Το νησί», μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη ως τηλεοπτική σειρά με ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία. Θα θέλατε να έχει και «Το νήμα» την ίδια τύχη;
Ναι, αυτό θα ήταν υπέροχο, ειδικά αν το αναλάμβανε η ίδια εκπληκτική ομάδα που παρήγαγε «Το νησί». Το Mega Channel έκανε μια πραγματικά υπέροχη δουλειά στη σειρά «Το νησί», κανείς δεν θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα. Οπότε ναι, είναι ένα όνειρο…

Αν κλείνατε τώρα τα μάτια σας και φέρνατε στο μυαλό σας τη Θεσσαλονίκη, ποιες είναι οι πρώτες εικόνες που θα «βλέπατε»;
Τη θάλασσα τελείως επίπεδη, «λάδι» όπως λέμε, με τον Όλυμπο να εμφανίζεται στην άλλη πλευρά του κόλπου μέσα από την ομίχλη.

Όταν γράφετε, πώς είναι μια τυπική μέρα σας;
Δεν υπάρχει τυπική μέρα, αλλά όλες ξεκινάνε με έναν καπουτσίνο! Πολλές από αυτές τις περνάω σε κάποια βιβλιοθήκη του Λονδίνου (όπου κάνω το μεγαλύτερο κομμάτι της έρευνάς μου και της συγγραφής) και όσες περισσότερες μέρες γίνεται τις περνάω στην Ελλάδα, όπου καμία μέρα δεν είναι ίδια με την άλλη.

Έχετε δημιουργήσει έναν ιδιαίτερο δεσμό με την Ελλάδα. Τι σας κάνει να αισθάνεστε ευπρόσδεκτη σε αυτή τη χώρα;
Τι, αλήθεια; Πραγματικά, μακάρι να μπορούσα να το ορίσω. Απλά, όταν βγαίνω από το αεροπλάνο, νιώθω σαν να γυρίζω σπίτι μου. Είναι κάτι ανεξήγητο, απροσδιόριστο, αλλά πολύ πολύ πραγματικό. Η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα.

Έχετε δηλώσει «εθισμένη» στα μαθήματα ελληνικών που κάνετε. Μέχρι στιγμής, ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική λέξη και γιατί; Η λέξη «ζαχαροπλαστείο» – ακούγεται υπέροχα όταν την προφέρεις και, επίσης, έχει τόσο όμορφη έννοια. Ήταν μια από τις πρώτες λέξεις που ανακάλυψα. Είναι σαν ποίηση.

Σε ένα από τα πρόσφατα άρθρα σας που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Telegraph, αναφερθήκατε στη «μαζική μόδα» και στη σημασία τού να φτιάχνεις ο ίδιος τα ρούχα σου.Σας αρέσει να φτιάχνετε τα δικά σας ρούχα αυτή την περίοδο; Τι άλλο σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας;
Δεν φτιάχνω η ίδια τα ρούχα μου αυτό τον καιρό, αλλά αγαπώ το ράψιμο. Είναι μια διαδικασία γαλήνια και διαχρονική. Αυτή την περίοδο, δε μπορώ να πω ότι χωρίζω τη ζωή μου σε δουλειά και ελεύθερο χρόνο, δεν είμαι σίγουρη πού τελειώνει το ένα και πού αρχίζει το άλλο. Η «δουλειά» μου, αν πρέπει να την πω έτσι, περιλαμβάνει πολύ διάβασμα και ταξίδια – αυτά είναι τα δύο πράγματα που μου αρέσει περισσότερο να κάνω. Στη ζωή μου, η δουλειά και η ευχαρίστηση, ο ελεύθερος χρόνος, μπλέκονται αρκετά.