Στα δυο από τα πιο ορεινά χωριά της Αιτωλοακαρνανίας χορταίνεις πράσινο, οξυγόνο, θέα, ησυχία και καλομαγειρεμένο παραδοσιακό φαγητό.
Αν ψάχνεις βουνά να πάρεις, να χαθείς σε τοπία καταπράσινα ξεφεύγοντας από την οχλοβοή, την τσιμεντίλα, τους πολύβοους δρόμους και τους ασφυκτικούς ρυθμούς της πόλης, η ορεινή Ναυπακτία σε περιμένει με τα χωριουδάκια της, πνιγμένη στο έλατο, τις βελανιδιές και τις καστανιές. Εδώ περνάς πραγματικά ήσυχες μέρες στην αγκαλιά της φύσης, ξεκουράζεσαι, περπατάς, γεμίζεις τα πνευμόνια σου οξυγόνο και απολαμβάνεις καλό φαγητό, πίτες, μαγειρευτά, κυνήγι. Ταυτόχρονα γνωρίζεις μια άλλη Ελλάδα που ξετυλίγει σιωπηλά τη μοναχική της γοητεία.
Το ICookGreek.Com βρέθηκε -για λίγο είναι η αλήθεια- σε δυο από τα χωριά της Ορεινής Ναυπακτίας, χάρις το ταξίδι γνωριμίας που διοργάνωσε η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας: την Άνω Χώρα και την Ελατού, όπου τραβήξαμε κατευθείαν για το ομώνυμο ξενοδοχείο του οποίου η θέα και η κουζίνα φημίζονται.
Στην Άνω Χώρα
Χτισμένη αμφιθεατρικά σε δασωμένη ελατοπλαγιά στα 1.050 μ. υψόμετρο, η Άνω Χώρα θεωρείται η πλέον τουριστική επιλογή. Και η αλήθεια είναι ότι τόσο ο αριθμός των κλινών της για διαμονή όσο και ο αριθμός των επισκεπτών της (τα Παρασκευοσαββατοκύριακα) είναι πολύ μεγαλύτεροι από όσο φαντάζεται κανείς κρίνοντας από τους ελάχιστους ντόπιους διαμένοντες. Το πάλαι ποτέ κεφαλοχώρι των μόλις 5 (!) σήμερα μόνιμων κατοίκων το γνωρίζουν οι -Έλληνες κυρίως- λάτρεις του βουνού, που το επισκέπτονται σταθερά το χειμώνα, ενώ αξιοσημείωτα υψηλό τουρισμό έχει και το καλοκαίρι, όταν επιστρέφουν εδώ για τις διακοπές τους στα πάτρια εδάφη ντόπιοι που μετανάστευσαν και μένουν πλέον μόνιμα στην Αμερική.
Πετρόχτιστα σπίτια με κεραμίδι, περιποιημένες αυλές και πλακόστρωτα δρομάκια δίνουν τον τόνο στον τόπο, όπου δεσπόζει η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Δίπλα της στέκει ο θρυλικός «Καρνάβαλος», το παλιό λεωφορείο που μέχρι το 1983 εκτελούσε το δύσκολο για την εποχή δρομολόγιο Ναύπακτος-Άνω Χώρα–Κάτω Χώρα. «Το λεωφορείο έμενε το χειμώνα, παγώναν τα λάδια του και για να τα ζεστάνουν του έβαζαν από κάτω φωτιά» λέει ο Δημήτρης Τσατσάνης σημειώνοντας πώς στο πίσω μέρος υπήρχε ειδικός χώρος για πίσω έβαζαν τα ζώα κατσίκες
View this post on Instagram
Ο Δημήτρης Τσατσάνης, στα 51 του, είναι και ο νεότερος από τους μόνιμους κατοίκους, της Άνω Χώρας. Αναφέρει ότι το χωριό ζωντανεύει Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή, οπότε ανοίγουν και οι ταβέρνες με την καλοφροντισμένη κουζίνα. «Ένα μίνι μάρκετ μένει ανοιχτό. Για να μπορέσεις να ζήσεις εδώ μόνιμα, θα πρέπει να κατεβαίνεις τουλάχιστον δυο φορές τη βδομάδα στη Ναύπακτο, να γεμίζεις το αυτοκινητό ψώνια…» διηγείται καθώς μας ξεναγεί στο παλιό σχολείο που σήμερα λειτουργεί σαν αυτοσχέδιο λαογραφικό μουσείο.
Το σχολείο ερήμωνε σταδιακά ακολουθώντας τη μοίρα του χωριού και -μάλλον την τύχη της ορεινής Ελλάδας- στις αρχές της δεκαετίας του ’80, έμεινε με δυο όλα κι όλα παιδιά. Πλέον φιλοξενεί εργαλεία, οικοσκευές και αντικείμενα από σπίτια που κατέρρεαν: «Σκεφτήκαμε να μαζέψουμε τα πράγματα και να φτιάξουμε εδώ μέσα γωνιές με την παλιά ζωή του τόπου, να θυμούνται οι μεγαλύτεροι να μαθαίνουν οι πιο νέοι», εξηγεί ο κ. Τσατσάνης.
Το μπακαλικάκι που μένει ανοιχτό είναι της κυρίας Αντωνίας, που όσο είχε τα παιδιά στο σχολείο έμενε στη Ναύπακτο και ανεβοκατέβαινε τα Σαββατοκύριακα, αλλά τώρα που τα παιδιά μεγάλωσαν, ήρθε στην Άνω Χώρα μόνιμα. Εδώ βρίσκουν οι υπόλοιποι διαμένοντες είδη πρώτης ανάγκης, κονσέρβες, ζυμαρικά και λίγη μαναβική, εδώ βρίσκουν οι επισκέπτες τα υπέροχα παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού, που φτιάχνει μόνη της. Καρυδάκι, κάστανο, φιρίκι είναι μερικές μόνο από τα βαζάκια που μπορείτε να πάρετε φεύγοντας
Στην Ελατού
Χωριό «όνομα και πράμα», μιας και είναι κυριολεκτικά χωμένη μέσα στα έλατα, η πετρόχτιστη Ελατού -στα 8-9 χιλιόμετρα από την Άνω Χώρα- αποτελεί ιδιαίτερο φυσικό «μπαλκόνι» με θαυμαστό προσανατολισμό και εκτεταμένο ορίζοντα και εκπληκτική θέα σε δασοσκεπείς πλαγιές και κορυφογραμμές.
Σταματήσαμε για φαγητό στο ξενοδοχείο «Ελατού» (που διαθέτει 16 δίκλινα δωμάτια) και η επιλογή μας δικαιώθηκε. Αγναντεύοντας όσο πάει το μάτι, γευτήκαμε περίφημο αρνάκι λαδορίγανη, κόκορα ντόπιο κοκκινιστό, θαυμάσιους λαχανοντολμάδες και μια χορτόπιτα με ονειρεμένο φύλλο, όλα από τα χέρια της κυρίας Ελένης, που μαγειρεύει 21 χρόνια στο οικογενειακό ξενοδοχείου «συνταγές της γιαγιάς», όπως μας πληροφόρησε ο γιος της. Νοστιμιά και φιλοξενία αξέχαστη και ένα γλυκό σπιτίσιο, φανταστικό, για το τέλος, της συνταγή του οποίου δεν τη δίνει η κυρία Ελένη με τίποτα. Δεν πειράζει. Θα ξαναπάμε για να το ξαναφάμε.
View this post on Instagram