Αυτή την τέλεια αίσθηση του χωμάτινου μονοπατιού που βγάζει σε γαλαζοπράσινη θάλασσα και που το τραβάς σταματώντας κάθε λίγο, τη μια για να καθαρίσεις τη σαγιονάρα σου απ’ τις πεσμένες πευκοβελόνες και την άλλη για να αποφύγεις αγκαθάκια κρυμμένα στα ξερακιανά φύλλα, μπορείς να τη βρεις τελικά και στα 55 λεπτά απ’ τον Πειραιά…
Αυτή την τέλεια αίσθηση του χωμάτινου μονοπατιού που βγάζει σε γαλαζοπράσινη θάλασσα και που το τραβάς σταματώντας κάθε λίγο, τη μια για να καθαρίσεις τη σαγιονάρα σου απ’ τις πεσμένες πευκοβελόνες και την άλλη για να αποφύγεις αγκαθάκια κρυμμένα στα ξερακιανά φύλλα, μπορείς να τη βρεις τελικά και στα 55 λεπτά απ’ τον Πειραιά…
PHOTO: Χριστίνα Τσαμουρά
Μια ανάσα από την Αθήνα το νησί που μέχρι το 1960 προσεγγιζόταν μόνο με καΐκια απ’ την Αίγινα και που ηλεκτροδοτήθηκε μόλις το 1973, ακόμη και σήμερα προσφέρει, παρά την ελάχιστη απόσταση που το χωρίζει απ’ την πρωτεύουσα, αυτό το feeling των αληθινών διακοπών.
Εντάξει, δε λείπει και το κομμάτι με εκείνη τη συγκεκριμένου τύπου «τουριστική αξιοποίηση» που ανθεί στη χώρα –και όχι μόνο στα νησιά του Αργοσαρωνικού: και τα κάθε άλλο παρά «κουκλίστικα» κτίσματα θα συναντήσεις και εκείνο το όχι και τόσο γραφικό σερί από βάφλα, καφετέρια, frozen yoghurt, κρέπα, άλλη βάφλα, άλλη καφετέρια, άλλο frozen yoghurt, άλλη κρέπα, δε θα σου λείψει –όμως όλα τελικά υποτάσσονται σε μια φυσική, cool διάθεση που αποπνέει το νησί με την απλωσιά και τη χαλαρότητά του.
Αυτό ωστόσο που κάνει τη μεγάλη διαφορά, είναι το γεγονός ότι τα τζιτζίκια κρατάνε ακόμη στην κατοχή τους ένα μεγάλο τμήμα του Αγκιστριού, όπου βασιλεύουν πεύκα πυκνά, σκιερά κι αμέτρητα και μπλε μπαλώματα θάλασσας συμπληρώνουν το τοπίο και δε φοβάσαι μη σε πατήσει αυτοκίνητο, γιατί απλώς δεν υπάρχει και όλα κινούνται με τους αργούς θερινούς ρυθμούς του ανθρώπινου ποδιού (άντε, και του ανθρώπινου ποδήλατου)… Είναι εδώ που το νησί θυμίζει περισσότερο αλλοτινά καλοκαίρια στην εξοχή, παρά (άλλη) μια σύγχρονη παραθαλάσσια αθηναϊκή αποικία, από εκείνες που συνήθως συναντάς σε «απόσταση αναπνοής».
Χωρίς ιδιαίτερες διαδικασίες και πολλή σκέψη, φτάνεις στο νησί είτε με το κλασικό ferry-boat που σε αφήνει στο παλιό (φυσικό) λιμάνι του, στη Σκάλα, είτε με δελφίνι που θα σε κατεβάσει στο νέο λιμάνι (εγκαινιάστηκε το 2006) στο Μεγαλοχώρι. Στη μία περίπτωση θα πληρώσεις 10 ευρώ και θα ταξιδέψεις περίπου 105’ και στην άλλη 14 ευρώ, αλλά θα είσαι εκεί σε 55’. Είτε επιλέξεις να παραμείνεις στο πιο ανεπτυγμένο τουριστικά κομμάτι του νησιού μεταξύ Σκάλας και Μεγαλοχωρίου είτε κινηθείς προς τις παραλίες της Σκληρής και της Χαλικιάδας, στο «βασίλειο των τζιτζικιών και των πεύκων», και να μείνεις κάπου οικονομικά θα βρεις και για μπάνιο θα πηγαίνεις με τα πόδια. Το αυτοκίνητο είναι σαφώς περιττό, εφόσον δε συντρέχει κάποιος ειδικός λόγος, και για τις πιο μακρινές παραλίες εξυπηρετεί μια χαρά το τοπικό λεωφορείο (ή το ποδήλατο για όσους δε μασάνε στις ανηφόρες). Αν μπορείς να αποφύγεις το αναμενόμενο (αλλά ακόμη ανεκτό) πήξιμο του Σαββατοκύριακου και να στρέψεις την ολιγοήμερη απόδρασή στις καθημερινές, είναι βέβαιο ότι θα απολαύσεις την πιο θεσπέσια εκδοχή του νησιού.
Οι παραλίες
Τα κρυστάλλινα, διαυγή, γαλαζοπράσινα νερά του κάνουν το Αγκίστρι να ξεχωρίζει αισθητά από άλλα νησιά του Αργοσαρωνικού.
Σκάλα και Μεγαλοχώρι: Αμμουδερή-άβαθη παραλία στην πιο τουριστική, βορειοανατολική πλευρά του νησιού. Φουλ της ξαπλώστρας, με ξενοδοχειακές μονάδες, ενοικιαζόμενα, εστιατόρια, καφετέριες και όλα όσα χρειάζεσαι, αν η επαφή με τη γη δεν είναι και το καλύτερό σου. Ιδανική επίσης αν υπάρχουν μικρά παιδιά, μεγάλοι άνθρωποι ή άλλα μέλη ευπαθών κοινωνικών ομάδων, που χρειάζονται αναβαθμισμένο πλαίσιο ασφάλειας και μεγάλη ευκολία στο μπες-βγες στη θάλασσα. Αν και το παλιό φυσικό λιμάνι χρησιμοποιείται ακόμη για να προσεγγίζει το ferry boat από Πειραιά-Αίγινα, τα νερά του είναι πεντακάθαρα και γεμάτα αχινούς. Ίδιο σκηνικό περίπου και στην αμμώδης παραλία στον οικισμό Μεγαλοχωρίου (χώρα του νησιού στον βορρά).
Σκληρή και Χαλικιάδα: Ακολουθώντας το μονοπάτι στ’ αριστερά (δυτικά) από το παλιό λιμάνι της Σκάλας σύντομα ο δρόμος μετατρέπεται σε πεζόδρομο που χάνεται στα πεύκα. Μέχρι το παραλιάκι της Σκληρής, τόσο απ’ τη μεριά της θάλασσας και χωμένα μέσα στα δέντρα όσο κι απ’ την πλευρά του βουνού υπάρχουν κάμποσα καταλύματα (πολλά απ’ αυτά με συγκλονιστικά μπαλκόνια που βλέπουν απευθείας …Αίγινα), κάμποσα ωραία ταβερνάκια και μια καντίνα-μπιτς μπαρ για βουτιές αλλά και ένα ουζάκι –αφού τραπεζάκια, ομπρέλες και ξαπλώστρες είναι σκορπισμένα σε διάφορα επίπεδα πάνω στη θάλασσα. Απ’ τη Σκληρή και μετά και μέχρι την τελείως απομονωμένη παραλία της Χαλικιάδας η κατάσταση είναι εντελώς παρθένα (νεράκι παίρνουμε μαζί, με άλλα λόγια). Προνομιακός τόπος το βουνό με τα πυκνά πεύκα του για ελεύθερο κάμπινγκ –προσοχή μόνο γιατί τους μήνες αιχμής είναι πολλοί αυτοί που είχαν ακριβώς την ίδια ιδέα… Η ίδια η παραλία της Χαλικιάδας λόγω της απομόνωσής της και της δυσκολίας στην πρόσβαση παραμένει όνειρο (καλοκαιρινής βουτιάς).
Μαρίζα: Παραλία-Βράχος με έμφαση στο …βράχος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα μικρό πλάτωμα πάνω στα βράχια με σκάλα που βοηθάει τους λουόμενους. Ελάχιστος κόσμος και υπέροχο τοπίο με κολπίσκους και πεύκα φυτεμένα λες μέσα στο βράχο που κάποια φτάνουν ως τη θάλασσα. Ιδανικό μέρος για βουτιές, καθώς τα νερά είναι βαθιά. Προσεγγίζεται με το τοπικό λεωφορείο –στάση στο χωριο Λιμενάρια και κανά 4λεπτο περπάτημα. Στην επιστροφή μπορεί κανείς να φάει στην ταβέρνα του χωριού, κάτω απ’ τη σκιά της καλαμωτής και σε πλήρη οπτική επαφή με τη στάση του λεωφορείου.
Δραγουνέρα: Επόμενη στάση με το ίδιο πάντα λεωφορείο η όμορφή, βοτσαλωτή παραλία της Δραγουνέρας ή Δραγονέρας, της περιτριγυρισμένης με δάσος πεύκων στη δυτική πλευρά του νησιού. Υπάρχει καντίνα-μπιτς μπαρ.
Απονήσος: Το τέλος της διαδρομής του τοπικού λεωφορείου είναι η άβαθη παραλία, σα λίμνη με τιρκουάζ νερά, ανάμεσα στο ιδιωτικό νησί (!) της Απονήσου και το Αγκίστρι. Το «ιδιωτικό νησί» -που στην πραγματικότητα ενώνεται με το Αγκίστρι με μια στενή λωρίδα γης λίγων μέτρων- προσφέρει ξαπλώστρες και ομπρέλες. Απ’ την πλευρά του Αγκιστριού εκτός από την πανέμορφη θέα του φυσικού τοπίου και το ωραίο μπάνιο, την παράσταση κλέβει ασφαλώς η μοναχική ταβέρνα πάνω στη θάλασσα –ό,τι ακριβώς θα ήθελες να σου συμβεί μετά τη βουτιά σου.