Ανέκαθεν μου άρεσαν τα παιδικά γενέθλια και, συγνώμη αν κάποτε γκρίνιαζα, αλλά το καθιερωμένο ετήσιο πάρτι στο παρελθόν ήταν μεγάλος μπελάς για μένα.
Ανέκαθεν μου άρεσαν τα παιδικά γενέθλια και, συγνώμη αν κάποτε γκρίνιαζα, αλλά το καθιερωμένο ετήσιο πάρτι στο παρελθόν ήταν μεγάλος μπελάς για μένα.
Πρώτον, διότι όπου κι αν το γιόρταζα, στον κήπο ή μέσα στο σπίτι, αντίκρυζα μανιασμένα νήπια -φίλους του γιου μου- να δίνουν επικές μάχες για να πιάσουν μια μπάλα ή τα διακοσμητικά μπαλόνια, να κάνουν test drive με τις ελιές, τα αγγούρια και τα τυράκια του μπουφέ και -το αποκορύφωμα- να ‘χω τον κακομαθημένο Γιωργάκη να μου βγάζει τη γλώσσα και να μου λέει ότι η τούρτα ήταν «μπλιαχ» και γι’ αυτό την άδειασε στο πάτωμα.
Δεύτερον, διότι τα περισσότερα καλεσμένα παιδάκια δεν τρώνε ούτε κρέας ούτε κοτόπουλο ούτε λαχανικά παρά μόνο κεφτεδάκια, μακαρόνια και ό,τι έχει σχέση με ζύμη, δηλαδή λουκανικοπιτάκια, σπανακοπιτάκια, σφολιατοπαρασκευάσματα, τυροπιτάκια… (και καλά τα κεφτεδάκια, τα φτιάχνω τέλεια και το μακαρόνι ογκρατέν το παίζω στα δάχτυλα, αλλά είμαι πολύ τεμπέλα για να ανοίγω φύλλο και πολύ foodie mother για να τους πασάρω τα έτοιμα του φούρνου της γειτονιάς).
Τρίτον, διότι η αφελής και αθώα παρατήρηση της Ελενίτσας, της δύστροπης και κακόφαγης συμμαθήτριας της κόρης μου, μπροστά στο σπιτικό μπουφέ, που με τόσο κόπο ετοίμαζα κάθε χρόνο, «τι να φάω, τίποτα δεν έχει…» απέβαινε μοιραία για την ψυχολογική ισορροπία μου…
Ώσπου είδα στην TV (καμιά φορά το χαζοκούτι δείχνει το πονηρό το μονοπάτι) εκείνο τον απαιτητικό foodie μπόμπιρα της Χρυσής Ζύμης, που κάνει παρατήρηση στην ξένη, δόλια μάνα (που στην προκειμένη περίπτωση ταυτίστηκε με μένα) ότι η δική του μαμά του μαγειρεύει «γολίνια με ιδιαίτεγη γέψη, με Γγαβιέγα Κγήτης και παγαδοσιακό κασέγι, ζυμωμένα με ελαιόλαδο και θγεπτικά και νόστιμα». Δοκίμασα λοιπόν τα «γολίνια του μπόμπιγα» και ενθουσιάστηκα. Πραγματικά. Μετά δοκίμασα και τις υπόλοιπες γεύσεις. Όλες, και τις επτά. Και τις δοκίμασα πάλι. Ξανά και ξανά.
Κατ’ αρχάς έχουν σούπερ τραγανό φύλλο, σα σπιτικό, φτιαγμένο με αφράτο αλεύρι και ζυμωμένο με ελαιόλαδο και δεύτερον υπέροχες γεμίσεις καλύτερες απ’ αυτές που φτιάχνει η μαμά μου (η δική μου τουλάχιστον) με παραδοσιακά υλικά.
Σπανάκι, μυζήθρα, άνηθο και κρεμμύδι – Καπνιστό μπέικον και παραδοσιακό κασέρι – Φέτα και μυζήθρα – Πατάτα και μπέικον – Γραβιέρα Κρήτης και παραδοσιακό κασέρι – Ανθότυρο, μυζήθρα και άνηθο – Κρέμα ζαχαροπλαστικής. Έπειτα γίνονται πανεύκολα, είναι πάντα τραγανά, έχουν ωραίο άρωμα, ζεστό ροδοκόκκινο χρώμα και αληθινά σπιτική γεύση.
Τη συνέχεια μπορείτε να τη μαντέψετε. Η Χρυσή Ζύμη με ένανε fan καταναλωτή. Έτσι όταν λάνσαρε τα μικρά πεϊνιρλί, όχι μόνο δεν χρειάστηκε να τους αντισταθώ, αλλά τα ενέταξα πάραυτα στις παιδικές και όχι μόνο συγκεντρώσεις. Τα μικρά πεϊνιρλί είναι μεγάλη ιστορία. Απίθανη ζύμη φτιαγμένη με προζύμι και αγνό παρθένο ελαιόλαδο και 3 γεμίσεις τέλειες… Το παραδοσιακό κασέρι με το κεφαλοτύρι το λατρεύουν οι πιτσιρικάδες, το μπέικον με το παραδοσιακό κασέρι το προτιμούν οι έφηβοι και τη φέτα με τη λιαστή ντομάτα και την πράσινη πιπεριά οι γονείς τους…
Να μην τα πολυλογώ, περνάω τζάμι να βλέπω τα πιτσιρίκια να καταβροχθίζουν τις νοστιμιές της Χρυσής Ζύμης σε απίστευτες ποσότητες και καθόλου δεν το μετάνιωσα που ενέδωσα στο διαφημιστικό μήνυμα, ξεκουβαλήθηκα και πήγα και γέμισα ένα καταψύκτη ρολίνια. Με σπανάκι θέλουν τα χρυσά μου; Θα τα έχουν. Με πατάτα και μπέικον; Κι αυτά θα τα έχουν. Είμαι σίγουρη ότι τους δίνω τροφή τέλεια και θρεπτική, φτιαγμένη με αγνές και ποιοτικές πρώτες ύλες. By the way o Γιωργάκης -το κακομαθημένο της τάξης, θυμάστε- προτιμάει τα γλυκά ρολίνια με την κρέμα ζαχαροπλαστικής και η κάπως ξινή μαμά του βρίσκει τέλεια τα πεϊνιρλί με φέτα, λιαστή ντομάτα και πράσινη πιπεριά (μεταξύ μας έχει γούστο η γυναίκα).
Ας είναι καλά η υπέροχη γευστική παρέα της Χρυσής Ζύμης που με βοήθησε να δώσω λύση στο θέμα «τι να μαγειρέψω για τόσα παιδιά», να χαλαρώσω και να απολαύσω το πάρτι μαζί με τις άλλες φιλοξενούμενές μου μαμάδες με μουσικούλα, ψυχαναλύσεις (!) και κάποιες φορές χαβαλέ. Άντε, χαλάλι και η ταλαιπωρία του συμμαζέματος του σπιτιού μου την επόμενη. Τώρα πια μου ’φυγε η σκοτούρα. Ως και ο αναιδής, κακομαθημένος Γιωργάκης και η δύστροπη, κακόφαγη Ελενίτσα για Χερουβείμ μου μοιάζουν…
(Υ.Γ. Άντε βρε. Χρόνια τους πολλά και του χρόνου)