Σύμφωνα με τον αναπληρωτή καθηγητή στο ΤΕΦΑΑ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, πάμπολλες επιστημονικές μελέτες καταδεικνύουν ότι η συστηματική άσκηση συντελεί στην πρόληψη του σακχαρώδη διαβήτη, της υπέρτασης, διαφόρων μορφών καρκίνου (και κυρίως του καρκίνου του μαστού και του παχέος εντέρου), της κατάθλιψης, της οστεοπόρωσης –ακόμη και της άνοιας.
Σύμφωνα με τον αναπληρωτή καθηγητή στο ΤΕΦΑΑ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, πάμπολλες επιστημονικές μελέτες καταδεικνύουν ότι η συστηματική άσκηση συντελεί στην πρόληψη του σακχαρώδη διαβήτη, της υπέρτασης, διαφόρων μορφών καρκίνου (και κυρίως του καρκίνου του μαστού και του παχέος εντέρου), της κατάθλιψης, της οστεοπόρωσης –ακόμη και της άνοιας.
«Αδιαμφισβήτητα» χαρακτηρίζει τα επιστημονικά δεδομένα που καταδεικνύουν τη σχέση αυξημένης σωματικής δραστηριότητας με την υγεία μας και την ευρωστία μας, ο αναπληρωτής καθηγητής στο ΤΕΦΑΑ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Αθανάσιος Τζιαμούρτας. Όπως επισήμανε, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ (σύμφωνα με δημοσίευμα του nooz.gr) είναι πολλές οι επιστημονικές μελέτες και έρευνες που καταδεικνύουν ότι η συστηματική άσκηση συντελεί στην πρόληψη του σακχαρώδη διαβήτη (πρωτογενή και δευτερογενή), της υπέρτασης, διαφόρων μορφών καρκίνου (και κυρίως του καρκίνου του μαστού και του παχέος εντέρου), της κατάθλιψης, της οστεοπόρωσης και της άνοιας.
Αφορμή για τις επισημάνσεις του αυτές στάθηκε το γεγονός ότι η Αμερικανική Αθλητιατρική Εταιρεία (American College of Sports Medicine) έχει «υιοθετήσει» τον μήνα Μάιο, ως τον μήνα προώθησης της καμπάνιας «Η άσκηση είναι φάρμακο» (Exercise is medicine). Η διαφημιστική αυτή εκστρατεία απευθύνεται ευθέως στην ιατρική κοινότητα, αλλά και άλλους φορείς που σχετίζονται με την υγεία, καλώντας τους να συμπεριλάβουν την άσκηση ως κομμάτι της πρόληψης και γενικότερης θεραπείας ασθενειών, να αναδείξουν τη σπουδαιότητα της σωματικής δραστηριότητας και να συμπεριλάβουν την υποκινητικότητα στο ιατρικό ιστορικό που λαμβάνει ο γιατρός από τον ασθενή.
150 λεπτά τη βδομάδα κάνουν τη διαφορά! Πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με τον κ. Τζιαμούρτα τα ερευνητικά δεδομένα δείχνουν πως με την πραγματοποίηση 150 λεπτών μέτριας έντασης άσκησης την εβδομάδα (3 φορές από 50’ περίπου) εμφανίζεται μειωμένη θνησιμότητα και πιθανότητα υποτροπής του καρκίνου του μαστού κατά περίπου 50%, μειωμένη πιθανότητα για καρκίνο του παχέος εντέρου κατά 60%, μειωμένη πιθανότητα για εμφάνιση Αλτσχάιμερ κατά περίπου 40%, μειωμένη εμφάνιση καρδιακών παθήσεων και υπέρτασης κατά περίπου 40%, μειωμένη πιθανότητα για εγκεφαλικό κατά 27%, όπως και μειωμένη πιθανότητα για εμφάνιση διαβήτη τύπου ΙΙ κατά 58%. Επιπλέον ενήλικες με περισσότερη μυϊκή δύναμη φέρεται να έχουν 20% μειωμένη πιθανότητα για θνησιμότητα σε σχέση με ενήλικες με λιγότερη μυϊκή δύναμη. Τα χαμηλά επίπεδα φυσικής κατάστασης αποτελούν μεγαλύτερο προδιαθεσικό παράγοντα για θνητότητα σε σχέση με τη μέτρια βαθμού παχυσαρκία. Είναι προτιμότερο δηλαδή, σύμφωνα με τον κ. Τζιαμούρτα, να είναι κανείς γυμνασμένος και υπέρβαρος παρά αγύμναστος και με μικρότερο ποσοστό σωματικού λίπους. Επιπρόσθετα, η συστηματική σωματική άσκηση αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την επίτευξη και τη διατήρηση του κανονικού σωματικού βάρους, με όλα τα οφέλη για τον οργανισμό μας που συνεπάγεται αυτό.
«Εάν υπάρχουν όλα αυτά τα αδιάσειστα στοιχεία, τα οποία αποδεικνύουν ότι η συστηματική δραστηριότητα και η άσκηση βελτιώνουν την ανθρώπινη υγεία, γιατί η ιατρική κοινότητα δεν έχει κάνει κορωνίδα της ιατρικής συνταγογραφίας την άσκηση και προσπαθεί να θεραπεύσει μόνο την εμφάνιση κάποιας ασθένειας; Γιατί δεν μπορεί ένας γιατρός να «γράψει» την άσκηση, αφού είναι αποτελεσματική στην πρόληψη και τη θεραπεία ορισμένων ασθενειών;» αναρωτήθηκε ο κ. Τζιαμούρτας. Είναι προφανές, διαπιστώνει, ότι τα άτομα και οι φορείς που ασχολούνται με την άσκηση πρέπει να συνεργαστούν με την ιατρική κοινότητα και τους φορείς που ασχολούνται με την υγεία έτσι ώστε να προαχθεί το επίπεδο υγείας των ανθρώπων. «Πρέπει να βρούμε τρόπους να κάνουμε τον κόσμο περισσότερο δραστήριο σωματικά και να παραμείνει έτσι εφόρου ζωής» υπογράμμισε.
Ξέρουμε ότι η υγεία και η μακροζωία εξαρτώνται από τρεις παράγοντες: τη γενετική παρακαταθήκη, την επίδραση του περιβάλλοντος και τον τρόπο συμπεριφοράς του ανθρώπου. Είναι προφανές πως σε ό,τι αφορά τα γονίδια που «κληρονομήσαμε» δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα –επομένως για να βοηθήσουμε την υγεία μας και να ενισχύσουμε τη μακροζωία απομένουν οι άλλοι δύο παράγοντες. «Τόσο στον περασμένο αιώνα όσο και σε αυτόν που διανύουμε, έχει γίνει σημαντική πρόοδος όσον αφορά τους περιβαλλοντικούς παράγοντες, αφού οι εμβολιασμοί και οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας έχουν βελτιώσει το επίπεδο ζωής των ανθρώπων», επισημαίνει ο κ. Τζιαμούρτας. Το πρόβλημα είναι ότι στον τρόπο συμπεριφοράς των ανθρώπων η πρόοδος είναι μάλλον πολύ μικρή και δε φαίνεται να έχουμε κατανοήσει πως η σωματική δραστηριότητα και η συμμετοχή σε αθλητικές δραστηριότητες, είναι ένα σπουδαίο «φάρμακο» για τον οργανισμό μας.
