Από τον Λέντζο στα espresso bars (μέρος B’)… Τα trends έρχονται και παρέρχονται, αλλά η αλήθεια μένει. Και η αλήθεια είναι ότι «τον καφέ μου τον πίνω πολύ δυνατό. Τόσο δυνατό, που ξυπνάει τους γείτονες». Του Αγνώστου Αθηναίου.
Από τον Λέντζο στα espresso bars (μέρος B’)… Τα trends έρχονται και παρέρχονται, αλλά η αλήθεια μένει. Και η αλήθεια είναι ότι «τον καφέ μου τον πίνω πολύ δυνατό. Τόσο δυνατό, που ξυπνάει τους γείτονες». Του Αγνώστου Αθηναίου.
Υλικά-εκτέλεση εποχής: Βάζεις ένα φίλτρο 4Χ4 στην καφετιέρα και ρίχνεις εντός του 2 γενναίες κουταλιές ιδιωτική τηλεόραση, άφθονο με lifestyle, 1 δόση Μήτσους (από τους μικρούς), άφθονο lifestyle, λίγη εσάνς Αγράμπελης, άφθονο lifestyle, μερικά δάκρυα Σημίτη για την επίθεση στην Ατλάντα, άφθονο lifestyle, 1-2 Ροζ Kουφέτα φρέσκιας εσοδείας, άφθονο lifestyle, το πρώτο Calvin Klein σου, άφθονο lifestyle, και κλείνεις με όσο lifestyle σου περίσσεψε. Αφήνεις να γίνει η απόσταξη των άλλ’αντ΄’αλλων χαρμανιών σταγόνα τη σταγόνα, επαναλαμβάνοντας από μέσα σου το μάντρα της εποχής «Άλλο 1-1-4 κι άλλο 9,84». Όταν ετοιμαστεί το ρόφημα, το μοιράζεις σε ψαγμένα φλιτζάνια και συνοδέυεις με Λιωμένο Παγωτό (ή φωτιά στο λιμάνι). Το απολαμβάνεις είτε διαξιφιζόμενος με τους υπολοίπους «Κωστόπουλος ή Τσαγκαρουσιάνος;» είτε αναζητώντας εναγωνίως πληροφορίες για τη μετοχή της κακαόμαζας (“έπεσε;”), όταν ξαφνικά ακούγεται μια μεγάλη έκρηξη. Μη σηκώνεσαι, δεν είναι τίποτα. Έσκασε η φούσκα του Χρηματιστηρίου…
Μα, τι πίναμε και πού; Ο λεγόμενος «γαλλικός», δηλαδή ο καφές φίλτρου, έχει την τιμητική του ειδικά στο πρώτο μισό της δεκαετίαςτου ’90. Καφές φίλτρου υπήρχε φυσικά και νωρίτερα, αλλά για έναν περίεργο λόγο θεωρούνταν «ο καφές των φλώρων». Από το ’90 και μετά (συμβολικά δες το) όλη η Αθήνα άρχισε να πίνει «γαλλικό καφέ». Το οποίο οδηγεί σε ένα από τα δύο συμπεράσματα: α. Ο χαρακτηρισμός ήταν άδικος: πρόκειται για έναν ωραιότατο τύπο καφέ, με ικανοποιητικότατο ποσοστό καφεΐνης και με εξαιρετικές γεύσεις, ποικιλίες και αρώματα. β. Ο χαρακτηρισμός ήταν δίκαιος: χρειάστηκε μία δεκαετία για να «φλωρέψει» ολόκληρη η πόλη, αλλά το πέτυχε…
Η αλήθεια είναι ότι στα χρόνια που πέρασαν τα ξανθοπουλικά παιδιά του λαού μάς τέλειωσαν, τη γενιά του Πολυτεχνείου την κατάπιε η γενιά του Κλικ, το ψωνίζω-άρα-υπάρχω έγινε το νέο trend, πάγωσε κι η τσιμινιέρα, άλλαξαν οι καιροί. Είναι λογικό όμως η πτώση του Τείχους στο Βερολίνο να έστρεψε την Αθήνα στο «γαλλικό» καφέ; Λογικό δεν είναι, αλλά εδώ -σου λέει -μια πεταλούδα που ανοιγοκλείνει τα φτερά της στον Αμαζόνιο μπορεί να φέρει κατακλυσμό στο Πεκίνο.
Η στροφή στους καφέδες φίλτρου, έναν ωραίο κατακλυσμό τον έφερε πάντως: πλημμύρισε η πόλη από νέους χώρους, ιδανικούς για να τους απολαύσεις. Μακριά, πολύ μακριά από την καφετέρια των ’80s πόσο μάλλον το παραδοσιακό καφενείο, τα café που φύτρωσαν κατά δεκάδες στο κέντρο και τις συνοικίες, έστησαν ένα ομορφότερο σκηνικό για να ζούμε τις μικρές μας ιστορίες, που θα ‘λεγαν και οι Κατσιμιχαίοι. Πιο μικρά, πιο ατμοσφαιρικά, πιο ψαγμένα, με τις φευγάτες μουσικές τους, τις ωραίες φατσούλες τους, τη μαύρη την μπαγκετούλα τους, το μπριοσάκι τους, τα σπιτικά τους κέικ, τα νέα αγαπημένα στέκια του καφέ χρόνο με το χρόνο μυούσαν όλο και πιο βαθιά τους Αθηναίους στην καφέ φιλοσοφία, προσφέροντάς τους σταδιακά όχι μόνο δεκάδες εκδοχές ποιοτικού «γαλλικού» καφέ, αλλά και έξοχο καπουτσίνο, διπλό εσπρέσο ή παγωμένο φρέντο, και εκπαιδεύοντάς τους στα τσιζκέικ, ις τιραμισού και τις πανακότες. Από πού θα αγόραζε καφέ αυτή η γενιά, που το σούπερ μάρκετ τής έπεφτε τόσο μαζικό; Ήταν θέμα χρόνου να κάνουν την εμφάνισή τους the coffee specialists, οι ειδικοί του καφέ, φέρνοντας διαλεχτές ποικιλίες από τα πέρατα της Γης. Τα επόμενα χρόνια θα αρχίσουν να εμφανίζονται και όλα εκείνα τα φλιτζανάκια, γαλατιεράκια, ζαχαροκυβάκια, μπισκοτάκια, της κατηγορίας «τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα». Επιθυμία που υλοποιείς νομοτελειακά, με την πιστωτική σου κάρτα. Την υλοποιείς ακόμη κι αν ο μόνος χώρος που σου απομένει σπίτι για να τα ακουμπήσεις είναι το κεφάλι σου ή -το χειρότερο- αν είσαι ένας «από τους χιλιάδες εγκλωβισμένους της Σοφοκλέους» και λογικά θα έπρεπε να πουλάς το οικόπεδο στη Λούτσα και όχι να αγοράζεις σοφιστικέ ζαχαριέρες. Αλλά είπαμε: από τη στιγμή που ανοιγόκλεισε τα φτερά της η πεταλούδα, αποχαιρέτα τη λογική που χάνεις…
ΥΓ Το πρώτο μέρος, εδώ: ’80s:«Βασικά», καμάκι, βάτα και φραπόγαλο