Μετά από 20 μήνες που γράφεται ο «Άντρας στην κουζίνα», βρέθηκε άνθρωπος που τόλμησε να με ρωτήσει: Μα καλά, εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ακόμα γράφεις για άντρες foodies και βλακείες;
Μετά από 20 μήνες που γράφεται ο «Άντρας στην κουζίνα», βρέθηκε άνθρωπος που τόλμησε να με ρωτήσει: Μα καλά, εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ακόμα γράφεις για άντρες foodies και βλακείες;
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι με τον βλάσφημο. Παρατρίχα να του κάνω τη μούρη κιμά, αλλά συγκρατήθηκα για δύο λόγους: 1) έχω ωραιότατο κιμά στο σπίτι, δε θέλω άλλο, και 2) όσοι δεν έχουν νιώσει τη χαρά του να είσαι foodie και δη αρσενικός foodie, έχουν το ακαταλόγιστο και πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε με συγκαταβατικότητα και όχι μένος. Επειδή με προκάλεσε όμως (και αυτό δε θα περάσει έτσι), ήρθε η ώρα για μια σθεναρή απάντηση. Έτσι, για να γουστάρουμε…
Γουστάρω να είμαι foodie γιατί η κουζίνα είναι από τα λίγα μέρη στον κόσμο που μπορείς να κάνεις αυτό που σου αρέσει κι ας μη συμφωνεί κανείς με αυτό. Θες να πετάξεις μαρμελάδα σμέουρο πάνω στην μπριζόλα σου; Το βαφτίζεις γκουρμέ και το κάνεις. Χωρίς να σε στραβοκοιτάξει κανείς, γούστο σου καπέλο σου και καουμποηλίκι σου. Πού αλλού μπορείς να πουλήσεις τέτοιο νταηλίκι του τύπου «εμένα έτσι μ’ αρέσει!»;
Γουστάρω να είμαι foodie γιατί σε αυτή την εποχή που τίποτα -κι όταν λέω «τίποτα» εννοώ ΤΙΠΟΤΑ- δεν είναι σίγουρο, ξέρω με βεβαιότητα ότι αν ανακατέψω ασπράδια με λίγη ζάχαρη και προσθέσω σοκολάτα, κρέμα γάλακτος και κονιάκ, θα βγει μους σοκολάτας! Είναι μεγάλη παρηγοριά αυτό.
Γουστάρω να είμαι foodie γιατί κερδίζω δωρεάν ερωτο-κουπόνια, γιατί πάντα οι γυναίκες θα προτιμούν τους τύπους που ξέρουν τι τρώνε, πόσο μάλλον αν ξέρουν να φτιάχνουν και κάτι με τα χέρια τους. Ο τύπος που και να του σερβίρεις σόλα νούμερο 47 (από φορεμένο Nike) ψημένη στα κάρβουνα, θα τη φάει, δεν έχει καμία τύχη. Και να επιζήσει από τη σόλα, γκόμενα δε θα σταυρώσει. Γιατί ακόμα κι αν στην αρχή αυτή τον βρίσκει κουλ και μπρουτάλ, σιγά-σιγά θα αρχίσει να την τρώει το σαράκι της ανασφάλειας «Καλέ, μήπως είμαι κι εγώ μια… σόλα; Αυτός τρώει ό,τι να ναι!». Κορίτσια, μικρές λαθραναγνώστριες αυτής της στήλης, θα σας πω κάτι αλλά μη στενοχωρηθείτε: ο σαβουροφάης είναι και σαβουρογά(…) – μην το εκχυδαΐσουμε, καταλάβατε εσείς.
Γουστάρω να είμαι foodie …Γιατί προτιμώ να τρώω εναλλάξ μπακλαβά και κιουνεφέ, παρά να βλέπω εναλλάξ Εζέλ και Μενεξέ (αν δεν ξέρετε τι είναι Εζέλ και Μενεξέ, μπράβο, πραγματικά σας μακαρίζω).
…Γιατί όταν άκουσα για τα «στημένα» του Ψωμιάδη, το μυαλό μου πήγε πρώτα σε πορτοκάλια και μετά στα ματς.
…Γιατί προτιμώ να έχω άγνωστες λέξεις και να ρωτάω τι είναι το καλαθάκι Λήμνου και ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο φετουτσίνι και στο λινγκουίνι, παρά να αναρωτιέμαι τι θα πει «εθελοντική μετακύλιση ομολόγων» – καλό αποκλείεται να είναι.
…Γιατί, σε πείσμα των καιρών, για μένα το spread θα είναι πάντα αυτό που απλώνουμε στο ψωμί!
…Γιατί όταν μου λένε ότι ο Βενιζέλος έφαγε με τον Βόλφανγκ Σόιμπλε, ρωτάω «τι φάγανε;» και όχι «τι είπανε». Και το θεωρώ και πιο υγιές, γιατί πόσο καημό πια να αντέξει η ανθρώπινη καρδιά;
…Γιατί τις προάλλες γέλασα με έναν τύπο που φορούσε ένα κοντομάνικο που έγραφε «Make meatballs, not war». Κόλλα το, αδερφέ! Γουστάρω να είμαι foodie γιατί με ένα κορνέ μπορώ να γράψω πάνω σε μια τούρτα «Σ’ αγαπώ». Όσες κάρτες και να γράψεις, αυτή την τούρτα ο άνθρωπος που αγαπάς θα τη θυμάται για πάντα. Κι ας φαγώθηκε. Κι ας μην την έβγαλε κανείς φωτογραφία.
Γουστάρω να είμαι foodie
…Γιατί το να ανακαλύπτεις μια νέα γεύση που δεν ήξερες, είναι σαν να πηγαίνεις σε ένα νησί που δεν έχεις ξαναπάει, με παραλίες στις οποίες δεν έχεις ξαναβουτήξει, με σοκάκια που δεν έχεις ξαναπερπατήσει.
…Γιατί έχω καταλάβει ότι το «δέσιμο» που δημιουργεί το να φας από το πιάτο κάποιου και να φάει κι εκείνος από το δικό σου δεν συγκρίνεται με τίποτα (τύφλα να ‘χει το κορν φλάουρ!).
…Γιατί όταν πίνω mojito σε κάποιο μπαρ της συμφοράς, πριν φτάσει το αλκοόλ στον εγκέφαλό μου, φτάνει το άρωμα του δυόσμου και αυτομάτως με μεταφέρει νοερά σε έναν κήπο με μυρωδικά, κι εγώ φαντάζομαι ότι κόβω λίγο δυόσμο από ένα λευκό γλαστράκι για να τον ρίξω σε μια καλοκαιρινή συνταγή.
Γουστάρω να είμαι foodie για να γράφω και να μοιράζομαι καλές εμπειρίες και καλά νέα. Νέα για ανθρώπους που δημιουργούν θαύματα με αγνές πρώτες ύλες, για εμπειρίες απόλαυσης με οδηγό μια πιρουνιά. Και έτσι αποφεύγω το μηδενισμό, το ότι όλα είναι χάλια, ότι ζούμε σε μια κοινωνία σάπια. Δεν είναι όλα σάπια – ευτυχώς! Καλό είναι να τιμωρούμε τη σαπίλα, αλλά να επικροτούμε και να βραβεύουμε πού και πού και τη φρεσκάδα, απ‘ όπου κι αν προέρχεται αυτή: από προϊόντα, γαστρονομικές συνήθειες ή ανθρώπους. Δε νομίζετε;
Μα πάνω από όλα γουστάρω να είμαι foodie γιατί πιστεύω απόλυτα αυτό που είπε η Julia Child, αυτή η υπέρτατη περσόνα της κουζίνας: «Οι άνθρωποι που αγαπούν το φαγητό, είναι πάντα οι καλύτεροι άνθρωποι».
Καλό καλοκαίρι, καλοί μου foodies!
*foodie: Ο ερασιτέχνης εραστής της γεύσης και του καλού φαγητού. Ο όρος πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1984 στο βιβλίο «Το επίσημο εγχειρίδιο ενός foodie» (The Official Foodie Handbook). Αν πατήσεις foodie στο google, βγάζει 21.200.000 αποτελέσματα! Η φράση «I ‘m a foodie» συνοδεύει το σήμα του I Cook Greek από τη γέννησή του το 2007.
